تن پرور، بی عرضه - تو سری خور و همچنان پر ادعا

تا دنیا دنیاست، میکشند و در سرمان میزنند و خفه خون میگیریم. اگر سالها قبل، اولین زندانی سیاسی که در زندان کشته شد، مردم به خیابانها میامدند و سر تا پای حکومت را لجن آلود میکردند امروز موضوع ستار بهشتی پیش نمیامد. سال آینده در این روز موضوع ستار شده است چیزی مثل موضوع ندا. فقط یک عکس و یک یادبود و همین.  مگر تا امروز از اینها کم بودند؟ چرا باخودمون صادق نیستیم؟ ما ایرانیها فقط ادعا داریم. آنها هر روز یکی از مارا هم در زندان بکشند  تنها کاری که میکنیم بیانیه دادن و نوشتن در وبلاگهاست. چیزی که ثابت شده اثری ندارد. مثل همین کاری که من دارم میکنم. فقط نوشتم تا خالی شوم. ما بی عرضه ایم. آنها روزی ده تا جوان ایرانی را بدلیل سیاسی بکشند آب از آب تکان نمیخورد. ما تن پروریم و خانه نشستن و خواندن اخبار مرگ این و آن را به اعتراضات خیابانی ترجیح میدهیم. حقمان است بر سرمان بزنند.