اشک های تو

اشک های تو
بارانی ترین فصل سال بود
که سیلاب شد و بنیادم را نقش برآب کرد
اشک های تو ،
آخرین قطره های جانم بود که روی گونه هایت غلتید
و بر زخم لب هایم نمک مال شد
اقیانوس پشت چشمانت
که سالها متروکه ترین جغرافیای جهان بود
تمام وجودم را در برمودای خودش بلعید
اشک های تو
خانمان سوزترین حادثه قرن بود
و خدا
ایمان دارم که خواب بود
خواب بود و ندید
که گسل های زمین تکه تکه از هم باز نشد
و کوه به لرزه درنیامد

و خدا خواب بود
که پیش چشمانت به گریه نیفتاد
...
شعر: هیلا صدیقی

عکس: رضا بهاری نژاد